Een verboden dochter uit India

Hoe is het om geadopteerd te zijn?

Asha, geboren in India, heeft een prachtig en ontroerend boek geschreven. Over haar ervaringen, gevoelens en belevingen als geadopteerd kind in Nederland. Hoe het voelt om met Indiase DNA op te groeien in Nederland. Haar blijdschap als ze van haar ouders een bruine pop met zwart haar krijgt. De pop lijkt immers op een Indiaas meisje. Over de liefde van haar adoptie-ouders en de dankbaarheid dat zij de waarheid nooit voor Asha verborgen hielden. Het gaat over haar trots op haar Indiase afkomst en haar toenemend verlangen om op zoek te gaan naar haar oorsprong in India. Over haar zoektocht naar haar wortels, haar verleden in dat verre onbekende maar toch ook weer herkenbare India. Over vreugde als Asha hoort dat ze een grote Indiase familie heeft, haar eerste brief ontvangt van haar biologische moeder en op haar vijftiende haar biologische moeder kan omhelzen. Over teleurstellingen als India vreemd overkomt. Ze spreekt de taal niet en ze voelt zich zo anders. En voelt haar biologische moeder wel als haar moeder? Of hoe ga je om met broers en zussen waar je niets mee deelt, behalve je ouders? En de vraag, waarom ben ik afgestaan? Het gaat over pijn en verdriet die Asha voelt over haar scheiding van haar biologische moeder. Maar ook als ze haar adoptievader (aan elkaar) op jonge leeftijd verliest.

Asha neemt je mee in de complexe Indiase samenleving. Over de positie van de vrouw en de Dalits, het uithuwelijken, de kleuren en geuren van het land. En ze gaat in op actuele debatten over adoptie. Het is een schitterend persoonlijk levensverhaal, ontroerend en aangrijpend eerlijk over haar adoptie’.

Marten van den Berg, Nederlandse Ambassadeur India

Overwegingen

Voor Asha Dijkstra, de schrijfster van dit uitstekend leesbare boek, geldt al helemaal, wat al enkele decennia eerder werd geconcludeerd ‘Volwassen geadopteerden laten duidelijk van zich horen’. Asha is één van de meer dan drieduizend in India geboren kinderen, die via adoptie in een Nederlands gezin opgroeiden.

Sinds het begin van deze eeuw vertrouwen steeds meer geadopteerden, ook zij die binnen Nederland werden geadopteerd, hun levensverhaal toe aan het papier. Al deze verhalen laten zien hoe ingrijpend en complex hun ervaring van het geadopteerd zijn is. Het niet opgroeien bij de eigen vader en moeder en dan ook nog verder leven in een heel ander land, met vreemde mensen, die als nieuwe ouders moeten worden beschouwd, met een nieuwe naam, een andere taal, vaak een andere religie, een andere cultuur en een ander klimaat, brengt bij velen psychologische verwarring met zich mee en onzekerheid over de vraag wie men nu eigenlijk is en waar men thuishoort.

Zo ook Asha: ‘Mijn identiteit wordt grotendeels gevoed en gevormd door mijn genen, mijn (voor) ouders.’
Met soms een maandenlang verblijf in India, leerde Asha de afgelopen jaren de cultuur veel beter kennen, de schoonheid van het land, de ongeschreven regels en de gastvrijheid, maar vooral ook leerde ze meer over de positie van de vrouw in India. Zij blijkt haar leven te danken te hebben aan de kracht van haar moeder, die zich verzette tegen een abortus, zoals haar vader wilde, omdat er nu eerst maar een jongen geboren moest worden. Asha afstaan ter adoptie was het enige wat haar moeder restte.

In haar boek komt ze steeds weer terug op de positie van de Indiase vrouwen en ze vergelijkt deze met die van Nederlandse vrouwen. Conclusie is, dat er nog een lange weg te gaan is.

Asha heeft een sterke ontwikkeling doorgemaakt waarin twee werelden in één persoon zijn samengekomen. Niet gemakkelijk, gezien haar complexe achtergrond. Haar kritische blik en haar gevoel van verbondenheid met zowel Nederland als India, hebben haar gemaakt tot wie ze nu is. Asha is een onafhankelijke, warme, empathische vrouw, met oog voor verbinding en liefde.

Met dit boek hoopt Asha een bijdrage te leveren aan het noodzakelijke proces van transformatie in India. Zij heeft haar boek helder en overtuigend opgebouwd en inhoud gegeven. Haar werk zal in India een stimulans kunnen zijn voor de noodzakelijke veranderingen in het denken over de plaats van de vrouw. Ook draagt het boek bij aan belangrijke inzichten, die relevant zijn voor de hulpverlening aan geadopteerden. Maar ook voor de adoptieouders, familieleden en voor gadopteeerden zelf kan haar boek bijdragen aan een beter begrip voor hun bijzondere situatie.

René Hoksbergen, emeritus hoogleraar adoptie